Constantin Cavafy | Si seulement

« Poésie d’un jour

Ας φρόντιζαν Kατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης. Aυτή η μοιραία πόλις, η Aντιόχεια όλα τα χρήματά μου τάφαγε: αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο. Aλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην. Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος (ξέρω και παραξέρω Aριστοτέλη, Πλάτωνα· τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό,τι κι αν πεις). Aπό στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα, κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων. Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά. Στην Aλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι· κάπως γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί: του Κακεργέτη βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά. Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα, την προσφιλή πατρίδα μου Συρία. Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Aυτή είν’ η πρόθεσίς μου. Aν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους — τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα; αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ. Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα, κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει, θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό. Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει, πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό. Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις. Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη για το αψήφιστο της εκλογής. Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο. Aλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ. Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ. Aς φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό. Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν. [1930] Κωνσταντίνος Π. Καβάφης, Τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος, 1984. SI SEULEMENT Je suis tombé bien bas, presque sans domicile. Cette ville fatale, Antioche, a dévoré tout mon argent : cette ville fatale et son train de vie dispendieux. Mais je suis jeune et en parfaite santé. Je maitrise le grec admirablement (sur le bout des doigts je connais Aristote et Platon ; les rhéteurs et les poètes, et tout ce qu’on voudra). J’ai une petite idée de l’art militaire, des amitiés parmi les chefs des mercenaires. Et des entrées dans l’administration. J’ai passé six mois à Alexandrie, l’an dernier ; je connais un peu (atout profitable) ce qui s’y trame ; les visées de Kakergète, ses sales affaires, et cætera. En conséquence de quoi je suis à mon avis tout indiqué pour servir ce pays, ma chère patrie, la Syrie. Quelque emploi qui me soit donné, je tâcherai de me rendre utile à mon pays. Voilà mon intention. Si en revanche leurs combines m’en empêchent — on les connaît, les ingrats : nul besoin d’en dire davantage… s’ils m’en empêchent, ce ne sera pas ma faute. Je m’adresserai d’abord à Zavinas et si ce demeuré ne sait pas m’apprécier, j’irai vers son rival, Grypos. Et si cet idiot ne m’engage pas non plus, je m’en vais tout droit chez Hyrcanos. L’un des trois voudra sans doute de moi. Et j’ai la conscience en paix du choix malavisé. Tous les trois nuisent à la Syrie à titre égal. Quant à moi, homme ruiné, où est ma faute ? Pauvre malheureux, je cherche à me refaire. Si seulement les dieux tout-puissants s’étaient donné la peine d’en créer un quatrième qui vaille. Je serais allé vers lui très volontiers. Constantin Cavafy in Revue Europe, Constantin Cavafy | La Grèce au cœur, juin-juillet 2013, N° 1010-1011, pp. 65-66. Traduit du grec par Maria Tsoutsoura.

---

CONSTANTIN  CAVAFIS  [CAVAFY] Source ■ Constantin Cavafy sur Terres de femmes ▼ → À l’ombre de Cavafis, par Nikos Lybéris ■ Voir aussi ▼ → le site officiel (en anglais) de Constantin Cavafy

---

Retour au répertoire du numéro de mars 2015
Retour à l’ index des auteurs

» Retour Incipit de Terres de femmes